Busje komt zo

Sinds kort ga ik van tijd tot tijd met de bus werken. Nu zou ik kunnen pretenderen dat ik dat doe voor het milieu en mijn ecologische voetstap te verkleinen, maar dan zou ik fameus aan het liegen zijn. Het vriendje (hierna enkel vernoemd als “hemzelf”) is namelijk begonnen aan echte job na 6 maanden Nederlands leren en doet die job dan vooral ‘s nachts. Waardoor onze knalgele Kangoomobiel meer niet dan wel op tijd thuis is om mij naar het werk te voeren. Nu valt dat op zich eigenlijk best wel mee, dat bussen, gezien de bushalte zich op 10 minuten van mijn huis bevindt, de rit ongeveer een halfuur duurt en de halte op 5 minuten van mijn werk gelegen is. Kan ik ‘s ochtends fijn mensjes kijken, terwijl mijn favoriete deuntjes in de koptelefoon schallen en krijg ik elke week eindelijk eens elke dag mijn Standaard uitgelezen.

Maar, er vormen zich 3 onoverkomelijk problemen. Ten eerste ben ik niet gemaakt voor het openbaar transport. Ten tweede, ontbreekt mij elk talent voor organisatie. Zo koop ik elke keer flink een rittenkaart van 9 euro, waar ik zowaar 5.625 keer de bus mee kan nemen, gezien het mij €1.6 kost per rit. Daardoor val ik vaak zonder buskaart (geen tijd om in de krantenwinkel stoppen! – zie later) en betaal ik dan netjes €3 per rit voor de volgende dagen tot ik weer eens bij meneer de Krantenwinkel geraak. Een abonnement nemen is dan weer niet echt een optie, gezien sommige weken de Kangoomobiel elke dag op tijd thuis is, en andere weken ik (niet zo) vrolijk op en af bus. Legt dat maar eens uit aan HR voor de kilometervergoeding!

Dat totaal gebrek aan organisatie, lijdt soms ook tot uiterst onfortuinlijke situaties voor mezelf.  Zoals niet weten dat mijn halte afgeschaft is wegens werken (de grote, rode letters aan de halte waren duidelijk niet obvious genoeg voor uilskuiken ik) waardoor ik als een zottin half Leuven doorcross om toch nog de bus te halen aan de halte. Of zoals, na een avond laat werken, toe te komen aan de bushalte om te bemerken dat mijn gebruikelijke bus op dat tijdstip eigenlijk maar tot aan Kortenberg Gemeentehuis gaat in plaats van tot in Leuven. Wat ik dan doe, en ik raad het niet aan, is domweg de volgende bus nemen waar “Leuven”  op staat. In het geval van vanavond, bleek die bus een ietwat “scenische route” richting stad te nemen. Zo ontdekte ik daarnet dorpen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Via Sterrebeek ging het richting Tervuren, langs Vossem en Duisburg, de bocht richting Bertem in, oef, bijna Leuven dacht ik dan, maar het mocht niet baten, daar draaide de bus alvast richting Leefdal af, om zo de scenische route verder te zetten langs Leefdaal, Arenberg, Oud-Heverlee en Heverlee, alvorens mij eruit te zwieren aan Leuven Station. Nu woon ik helemaal niet aan Leuven Station! Nog snel langs de nachtwinkel, want eten hadden we ook al niet in huis (prijs voor grootste desorganisatie voor mij?), alvorens 2 uur later de voordeur door te stappen. Twee, deux, dos, two, uur later. Pieuw.

Het derde probleem bij dit hele bus-nemen-gedoe, is het feit dat ik niet echt een ochtendmens ben. “Niet echt een ochtendmens” is misschien zelfs een zwaar understatement. Ik geraak mijn bed niet uit, tout court. Dus een gemiste bus is niet uitzonderlijk. Gelukkig heb ik een leuk werk, waar we flexibel werken en ik dus vaak een halfuurtje langer blijf wegens -um- een halfuurtje later begonnen. De keren dat ik de “op-tijd-bus” (zoals ik hem noem) voor mijn neus de bocht zag omdraaien zijn helaas ook ontelbaar. Nu zult u misschien zeggen “gaat dan wat vroeger slapen, kind”, maar geloof me vrij: als dat de oplossing was, had ik die toch zelf al uitgevonden, niet?

Hoe ik ook draai of keer, ik geraak gewoon niet op tijd in mijn bed. Dingen te doen! Te lezen! TV te kijken! Vrienden te zien! Internet! Met als gevolg dat de dees om middernacht klaarwakker is en vol energie. Als ik dan eindelijk  toch moe wordt en mijn bed in kruip, lig ik gegarandeerd nog een uur naar het plafond te staren, of het nu 9 uur is of 3 uur ‘s nachts. Nu hemzelf met de nacht werkt, is mijn gebruikelijk stamp om op te staan weg, maar met de auto geraak ik net nog altijd op tijd aan mijn bureau. Met het busje echter niet. En volgens mij ben ik ook de enige 28-jarige in de wereld die elke dag door haar mama wakker gebeld wordt. Niet dat het veel oplost. Maar soit.

Straks anders eens vroeg gaan slapen… want het busje komt zo.